نگاهی به صدای شاعران و شعرخوانی آنها / بابک دولتی

وبلاگ بابک کلمه وبلاگ دولتی کلمه ‌هفته نامه وبلاگ صدای کلمه آزادی: در این یادداشت اصلا توقع نداریم همه ی وبلاگ شاعران کلمه دکلماتور باشند و شعرهایشان را خوب اجرا کنند. بحث چیز دیگری ست

با دقت در وبلاگ شعرخوانی کلمه وبلاگ شاعران کلمه میشود به نکاتی پی برد. برخی از شعرا از نسل قدیم هستند. خوب شعر می نویسند اما به خاطر حجب و حیایی که در آن روزگار مستولی بوده شعرشان را خوب نمی خوانند

وبلاگ صدای کلمه ایشان را تنها میشود به یادگار ذخیره کرد. و گرنه جذابیت چندانی به متن نمی افزاید

استان ما در دکلمه خیلی توانا نیست. برخی آثارشان را خوب اجرا میکنند. شنونده گاه محوِ وبلاگ شعرخوانی کلمه میشود و دقت در متن را فراموش میکند

خوانش بسیاری از بانوان تحت تاثیر وبلاگ شاعران کلمه ی ست که در کنگره ها حضور مستمر دارند. این شیوه از خواندن روزگاری زیاد شیوع داشت و به تبع اعصاب‌خرد کن شده بود. شکر خدا اخیرا برخی به سبک شخصی رسیده اند و هر کس با حس خودش آثار را می خواند

برخی وبلاگ صدای کلمه شان مثل شعرشان خاص است. به شیوه ی خود قرائت میکنند طوری که در میانِ صدها صدا میتوان وبلاگ صدای کلمه ایشان را تشخیص داد

برخی هنگام خواندن خیلی لوس می شوند. خوشبختانه از این دست وبلاگ شاعران کلمه در استانمان نداریم. ادا در می آورند. صدا نازک میکنند. خلاصه برای هر بیت سناریو دارند که چگونه اجرا شود. آنقدر لوس می شوند که شنونده را پس می زند واگر شعرشان نکات مثبتی دارد نادیده گرفته میشود

برخی اندوخته ای اندک دارند ولی صداپیشه های خوبی هستند. مثلا میتوانند یک شعرِ واحد را ؛ در جلساتِ مختلف، به فراخورِ موضوعِ جلسه ، با لحن های مختلف بخوانند

برخی قلدری میکنند. بیخودی داد میزنند. میخواهند کاستی های شعر را با فریاد پر کنند. یادشان میرود که این میکروفن قطع خواهد شد و شعرشان همان است که روی کاغذ خشک شده است. فریاد میزنند تا مخاطب بترسد و عیب های شعر را نبیند

گروهی هم هستند که بنا را بر مهربانی گذاشته اند. وبلاگ صدای کلمه شان را لطیف میکنند و دست زیر می گیرند تا شنونده مرعوبِ این مهربانی شود . تا شنونده دور از ادب بداند نامهربانی با شخصی مهربان را.برخی از اینها فکر میکنند کلاه سر مخاطب گذاشته اند. برخی هم میدانند که کسی فریب نخورده ولی همین که از مهلکه گریخته اند خوشحالند

عده ای صدایشان هم کپی ست چه برسد به شعرشان. مهم نیست از چه کسی تقلید میکند. یکی مریدِ فلان مجری در سالهای دور شده است، یکی نوچه ی فلان شاعرِ درجه پنج و یکی پیرو فلان بازیگر سینما. حنجره ی خود را آزار میدهند مثل جن در پوستِ دیگری می روند تا این کپیِ بدرنگ را کادوپیچ کرده به مخاطب تحویل دهند. اینطور افرادی را مگر خدا نجات دهد وگرنه سالها در همان تیپِ شخصیتی خواهند ماند

عده ای انگار مجبورشان کرده اند متنی را قرائت کنند. 

اینها خودشان میدانند متن شان قوی نیست. گاه از نگاهشان و تنِ صدایشان میفهمی که از صبرِ شنونده تعجب کرده اند. تعجب از اینکه وقتی من خودم میدانم این متن قوی نیست پس چرا اینها زاغ زاغ به لبهای من چشم دوخته اند و کلمات را به گوششان راه میدهند. نه اوجی نه فرودی. در خطی مستقیم پیش میروند و بی تابی میکنند تا زودتر متن به پایان برسد. حتی دیده شده چنان حوصله شان سر می رود که وسط ِ وبلاگ شعرخوانی کلمه بیت هایی از متن را حذف میکنند تا زودتر به خط پایان برسند و از نگاهِ شنونده خلاص شوند. وبلاگ نگاهی کلمه که از ایشان توقعِ معجزه دارد. توقعِ شنیدنِ آن خبرِ بزرگ

خلاصه اینکه دکلمه ی وبلاگ شاعران کلمه ، یک دنیایِ روانشناسی ست. از این پس اگر به شب شعری رفتید بیشتر دقت کنید