این‌گونه از کیانوش رستمی قدردانی کنید!

جلیل آهنگرنژاد: کرمانشاهیانی که هر روزه از معابر شهر عبور می کنند با نامهایی از این دست روبرو هستند: دانشگاه رازی(رازی یعنی اهل ری) ، هتل پارسیان، بازار بزرگ البرز، خیابان رودکی سمرقندی، میدان حافظ شیرازی، میدان آیت الله کاشانی، فروشگاه سبلان، کالای ورزشی سهند و بسیاری از اسامی قابل تأمل و البته ارزشمند که در این شهر وجود دارند.
سوال مهم این جاست: چه کس یا کسانی برای نامگذاری اماکن و معابر این شهر نسخه می‌پیچند؟ همانطور که گفته شد این اسامی به گونه‌ای از نمادهای ملی ما ایرانیان است و در جای خود بسیار اهمیت دارند. اما در این شهر و استان چیزی به نام «هویت» گم شده است. هویتی که بایستی ابتدا با فرهنگ سازی در بین اقشار مختلف جامعه جا باز کند و از این طریق بازخورد آن نیز به مسئولان «تصمیم‌گیر» برسد. 

مگر کوههای این استان چه کم از کوههای استانهای دیگر دارند؟ آیا «بازی دراز» که خود نماد دلیری و مقاومت افتخار آفرینان هشت سال دفاع مقدس بود، نمی تواند بر سردرِ بازارچه‌های امروزین در خیابانهای بزرگ این شهرتاریخی بنشیند؟ آیا شیاکوه، تنگاب، زله‌زرد، آوزین، بمو، الوند و بسیاری دیگر از مناطق خاص طبیعی این استان که به گونه ای با نام مقاومت بزرگ این استان عجین هستند، نمی توانند جایگزین نامهایی باشند که به گونه ای برای کرمانشاهیان در درجه‌ی اول اعتبار قرار ندارند؟
راستی نام چند چهره ی علمی و یا دینی، چند شهید دفاع مقدس، چند هنرمند و یا چند ورزشکار هم‌استانی در استانهای دیگر بر سر در اماکن، میادین و یا خیابانها نشسته است؟ نه! بگذارید راه دوری نرویم . چرا در این استان خودمان اعتباری برای بزرگان تاریخی در حوزه های مختلف وجود ندارد؟ جدا از این گونه اسامی، نامهای تاریخی این استان باستانی چرا کم کم به فراموشی سپرده می شود. مگر نه این است که هر کدام از این نامها برگ اعتبار این دیار به حساب می آید؟ چه اتفاقی افتاده است که مسئولان ما در این حوزه کوتاهی می کنند؟
یکی از مهمترین مسائلی که می تواند به گونه‌ای موجب انگیزش نسل‌های تازه‌تر باشد، این است که نام بزرگان دینی، فرهنگی، ورزشی و هنری خود را بر سر در اماکن مهم و بر نبش خیابانها ببینند تا به گونه‌ای از آنها الگو گرفته و حتی خود نیز در این آرزو روزگار را بگذرانند که به مقام و منزلتی برسند و روزی نامشان بر این گونه اماکن و معابر عمومی گذاشته شود.
یکی از اتفاقات بسیار شیرینی که این روزها رخ داده و نه تنها دل کرمانشاهیان بلکه قلوب تمام ساکنان این سرزمین بزرگ را شاد کرد، تلاش شکوهمند کیانوش رستمی برای رسیدن کسب مدال طلای المپیک بود. کاری ماندگار که از آن سرودها ساختند و به آن بالیدند.
کمی به اصل خود رجوع کنیم. کمی برای هویت خود ارزش قائل شویم و کمی به یاد بیاوریم که این گونه افتخارآفرینان و قهرمانان دیارمان را نباید به دست نسیان بسپاریم.
پس چه خوب است که تصمیم گیرندگان این کلانشهر در تصمیمی عاجل نام یکی از معابر مهم شهر را به نام کیانوش رستمی کرمانشاهی مزین کنند. تا هم به شکلی قدردانی از قهرمانی بلند آوازه باشد و هم با پی‌ریزی بنیانی نو به گونه‌ای فرهنگ سازی کنند و این رسم نیکو را در کرمانشاه عزیز پاس بدارند. شک نباید کرد که مسئولین امروز استان با نگاهی خیرخواهانه به پیشنهادهایی از این دست با عینکی مثبت خواهند نگریست و سنگ بنای بنیانی رفیع را از همین امروز برای «بازیابی هویتی»، با صلابت و استواری خواهند گذاشت.