هفته نامه ی صدای آزادی

جهان در طی سالهای اخیر چنان با رنج و ناملایمات ناشی از کرونا درهم تنیده شده است که به نوعی زیست مسالمتآمیز با رنج و اندوه رسیده است و به نظر میرسد اگر این رویه ادامه یابد، تبدیل به سبک زندگی و حتی به نوعی درماندگی آموخته شده همگانی خواهد شد و چنین جامعه ای به سمت رکود ، استیصال و نابودی پیش خواهد رفت؛ جامعه ای که غم و رنج بر آن حکمرانی می کند و به سمت رفتارهای آسیب زا و نابودی از درون پیش می رود چرا که جامعه غمزده می تواند افکار منفی و در نتیجه هیجانات منفی تر و آسیب رسان ایجاد کند و در نهایت منجر به رفتارهای آسیب زای اجتماعی شود. از نظر روانشناسی علمی رویکرد رفتاری-شناختی، تمام تجربه های انسان دارای چهار بعد اثرگذار (شناخت، هیجان، رفتار ، فیزیولوژیک) است و این چهار وجه مهم بر روی هم تأثیرات متقابل و مستقیمی دارند. بنابراین جامعهای غمگین و رنجور نمی تواند افکار سازنده و مثبتی داشته باشد و در نتیجه رفتارهای سالمی نیز نخواهد داشت. به قول شاعر: (فردوسی)چوشادی بکاهد، بکاهد روانخرد گردد اندر میان ناتواناز آن روز دشمن به ما چیره گشتکه ما را روان و خرد تیره گشتانسان موجودی اجتماعی است و می توان ادعا نمود که در تنهایی و انزوای طولانی بیمار می شود و از بین می رود، زیرا انسان محصول رابطه است و در میان روابط ، رشد، تکامل و ترمیم می یابد و بدون روابط نمی تواند به حیات خویش ادامه دهد. بنابراین هرآنچه که در اجتماع و به صورت عمومی رخ می دهد اثرگذاری زیادی بر او دارد. رنج های مشترک و سوگواری عمومی و شادی و نشاط عمومی هیجانات عمیقی ایجاد می کند.جامعه ما گاهی به شکل افراطی با شادی و شادمانی (مخصوصاٌ جوانان) سر عناد دارد و آن را کاذب و آسیبزا تلقی میکند و رابطه آن را با افزایش انگیزه ، کار و , ...ادامه مطلب